BİZİM SAYEMİZDE KÖTÜ BİR DÜNYA

  Niye bu kadar kötüyüz, niye bu kadar acımasız.. Niye neden ne kazanıyoruz böyle olunca....

   Hepimiz ağlayarak doğuyoruz. Ağlamadığımız da korkuyorlar bile hemen dövmeye başlıyorlar bizi hemşireler, doktorlar, ebeler o an yakınımızda kim varsa patlatıveriyor şaplağı o küçücük kıçımıza...

   Evimize geliyoruz çoğumuz el bebek gül bebek büyütülüyoruz. Etrafımızdaki insanlar bizim her hareketimizi mutluluk olarak görüyorlar belli bir süre sonra bizim sayemizde mutlu olduklarını anlıyoruz ve o an geliyor işte, kullanmaya başlıyoruz onları.. İlk başlarda ağlamak oluyor en büyük silağımız yemiyoruz içmiyoruz huysuzlanıyoruz kopuyor bir parçaları bize bir şey yapamıyorlar birbirlerine kızıyorlar. Kıskanıyoruz taraf tutuyoruz farkında olmadan birbirlerine olan düşkünlüklerini çalıyoruz onlardan bize düşsünler istiyoruz. Aralarında uyuyoruz, aralarına oturuyoruz. Araba da ön koltuğa yerleşiyoruz. Konuşturmuyoruz bile biz varken ortamda, olmasakta bizim hakkımızda konuşuyor oluyorlar farkına varmadan.. Yeniden aşık oluyorlar ama bize biz çalıyoruz onları birbirinden belkide... Okula başlıyoruz ve bir anda kadın kendine zaman ayırmaya başlıyor neler oluyor diyor belkide.. Evlendiğindeki haline bakıp gülüyor belki ama için içinde ben böylemi olacaktım deyiveriyor. Başlamaya çalışıyor birşeylere yeniden yetişmek için, erkek hayatın tozunu yutmuş durumda kadınına gerçek halini gösteremiyor bile... Dertlerin içinde yüzdürüyor teknesi bu bir dizi değil ki tuvalette bile yarım saat geçiyor bir günde.. Öyle trafik deyince 2 saat yazıyorsun o güne.. Eeee ne oluyor çocuk büyüyor ama herşey onun etrafında dönmeye devam ediyor ve gel gelelim istekleri arzuları büyüyor çocuğun, babasına annesine tapan o çocuk yeri geliyor önüne dikiliveriyor. Doğduğu andan beri onun için yaşayan o ikili ne desin hayat diyor büyüklerinin onlara dediği gibi....

     Zaman geliyor aralarına oturan o çocuk yanlarına bile gelmiyor odasından bile çıkmıyor. Yataklarından çıkmayan o çocuk onları beğenmiyor bile... Ama onlara ne oluyor aynı hayatta birbirlerini kaybediyorlar.. İlan verseler bulamaz oluyorlar birbirlerini bir kerede... Sonra ne mi oluyor kaybedilen hayatlar başlıyor.. Keşkeler gelip gidiyor o küçücük mutluluk büyüyor ve kendine yaşamaya başlıyor. En geç ergenleşen canlı insan en çabuk  unutan canlı olduğunu ispatlıyor. Bir gün geliyor Anam babam diyor ama onlara ne oluyor.. Belki de iş işten geçmiş oluyor ama hayat bu işte bunun içinde yaşıyoruz hep birlikte....
   
     Onun için bizde geleceğiz o günlere, şunu bilelim hayat bize neyse başkasına da aynısını sunarak başlıyor. Yeter ki biz sadece kendimizi düşünmeyelim biz bir aileyiz ve hepimizin bu aileden ihtiyaçları var. Bunları alsınlar ki mutluluk hepimizin olsun bezelyeler......

    ADEM ile HAVVA böyle olacağımızı bilseydi belki birlikte olmazlardı dimi.... Bencil olmayalım...